Ik was diep onder de indruk van de prachtige 3D-portretten die ik online voorbij zag komen. Zó gedetailleerd, zó levendig – dat wilde ik ook leren maken! Maar daar was een apart programma voor nodig, en dat bleek niet zomaar iets wat je even tussendoor oppikt. Het vergde tijd, geduld en héél veel oefenen.

Toch was ik vastbesloten. Mijn eerste echte prints waren simpele, kleurrijke versies – zoals het portret van Cassie in een paarse lijstdoos en een puzzelvariant. Stuk voor stuk oefenmateriaal, maar ik was zó trots. En toen kwam dat ene moment van nieuwsgierigheid: ik had een foto van Cassie laten bewerken met AI, en het resultaat was verbluffend. Zou ik dit beeld kunnen omzetten naar een print met dat programma...? Zelf lukte het nog niet, maar met hulp van de bouwer kreeg ik het tóch voor elkaar. Het gaf me zo’n boost dat ik alleen maar méér wilde leren.

Vanaf dat punt ging het snel. Ik experimenteerde met kleurvariaties, maakte pop-artachtige testprints en begon steeds meer gevoel te krijgen voor contrast, vorm en expressie. Vooral de realistische portretten bleken een uitdaging – niet alleen vanwege de techniek, maar ook omdat de kleurkeuze beperkt is. Het vereist creativiteit én slim gebruik van wat er wél kan.

Achteraf zie ik hoeveel ik sindsdien heb bijgeleerd. De portretten van nu zijn veel gedetailleerder, met meer diepte en karakter. Maar deze eerste ontwerpen blijven speciaal. Ze vormen het begin van iets wat uitgegroeid is tot een van mijn meest geliefde creatielijnen – en waar ik al talloze mensen blij mee heb mogen maken.